Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Gods and Monsters

Το Gods and Monsters παρουσιάστηκε σαν ένα καλλιτεχνικό δράμα, ωστόσο το κοινό το εξέλαβε επιφυλακτικά σαν ένα ρομάντζο ομοφυλοφίλων μεταξύ του συνταξιούχου σκηνοθέτη James Whale, που ενσαρκώνεται από τον McKellen και του μεγαλόσωμου κηπουρού του Clayton Boone που υποδύεται ο Brendan Fraser. Αν και το φιλμ περιέχει μια μικρή δόση συναισθηματισμού, στο μεγαλύτερο μέρος του και στον πυρήνα του έχει να κάνει με τη βαθύτερη και ουσιαστικότερη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο φαινομενικά διαφορετικά ανθρώπους που στο βάθος μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία.

Σύνοψη
Ο James Whale βετεράνος σκηνοθέτης ταινιών τρόμου ζει για πολλά χρόνια αποσυρμένος, αν και όχι απολύτως μακάριος, μαζί με την υπερπροστατευτική και εριστική οικονόμο του Hannah που ερμηνεύει η Lynn Redgrave. Η δόξα που του χάρισαν οι επιτυχίες του «Frankenstein» και «The Bride of Frankenstein» κατά καιρούς φέρνουν διάφορους ενοχλητικούς νεαρούς που επιθυμούν να «κλέψουν» κάτι από τις αναμνήσεις του επιτυχημένου σκηνοθέτη. Ένας ειδικά θα φέρει στην επιφάνεια την ομοφυλοφιλία του σκηνοθέτη καθώς και την παιγνιώδη φύση του. Κάπου εκεί ένα εγκεφαλικό θα ανατρέψει τα πράγματα και θα στρέψει το ενδιαφέρον του Whale στον άξεστο και γιγαντόσωμο κηπουρό του. Ο Whale θα παρασύρει τον νεαρό ετεροφυλόφιλο κηπουρό, που αγνοεί τις σεξουαλικές προτιμήσεις του αφεντικού του και εντυπωσιάζεται από την προσωπικότητά του,  σε μια στενή σχέση με σεξουαλικό ενδιαφέρον τουλάχιστον από τη μεριά του ενός. Καθώς όμως η σχέση προχωρά μια βαθιά φιλία και ένα ειλικρινές ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον αποκαλύπτεται. Κι όλα αυτά παράλληλα με πολλές αναμνήσεις και flashback του σκηνοθέτη τόσο στην παιδική και νεανική του ζωή όσο και στις μέρες της δημιουργίας του.

Ο Bill Condon έγραψε το σενάριο βασισμένος στο μυθιστόρημα του Christopher Bram «Father of Frankenstein». Το βιβλίο δεν είναι βιογραφία ούτε αυτοβιογραφία, έτσι πολλές από τις λεπτομέρειες που περιλαμβάνει δεν είναι ιστορικά ακριβείς και κάποια πρόσωπα δεν υπήρξαν ποτέ. Ο Condon ωστόσο διασκεύασε το βιβλίο και σκηνοθέτησε αυτό το μικρού προϋπολογισμού ανεξάρτητο φιλμ που στηρίζεται κυρίως στην ψυχολογία και το καυστικό πνεύμα ενός ανθρώπου που ήταν μπροστά από την εποχή του, που βίωσε τη μοναξιά και την απόρριψη τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον προσωπικό τομέα και που τώρα βρίσκεται για καλά στη δύση της ζωής του. Η ταινία είναι διάχυτη από χιούμορ, πολλές φορές μαύρο, ειρωνεία και πάθος, είναι συγκινητική και όσον αφορά την ομοφυλοφιλία παραμένει political correct.

Η ταινία δανείζεται τον τίτλο της από μία αισιόδοξη πρόποση «to a new age of gods and monsters» από το «The Bride of Frankenstein» που ο Whale σκηνοθέτησε το 1935 ( κι από μερικούς κριτικούς θεωρείται καλύτερη κι από την αρχική ταινία «Frankenstein»)  

Ο Ian McKellen δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία στο «Gods and Monsters» σαν James Whale. Από μία άποψη ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης που υποδύεται μοιράζονται μερικά κοινά στοιχεία που τον βοήθησαν να ταυτιστεί με το ρόλο του :και οι δύο κατάγονται από τη Βόρεια Αγγλία, δουλεύουν στο χώρο του κινηματογράφου και έζησαν( ο  McKellen ζει ακόμα) μια δημόσια ζωή ως gay. O James Whale ζούσε ανοιχτά ως gay -σε αντίθεση με άλλους της εποχή του, όπως ο George Cukor ή ο Vincente Minnelli- πολύ πριν από το gay κίνημα και εγκατέλειψε το Hollywood  το οποίο θεωρούσε ότι δεν μπορούσε να συλλάβει και να στεγάσει τα καλλιτεχνικά του οράματα. Ο Ian McKellen ζει ανοιχτά ως gay από το 1988 όταν τάχθηκε στο πλευρό τον gays για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά τους, κάτι που φαίνεται ότι δεν είχε καμιά επίπτωση στην καριέρα του.   

 Η ερμηνεία του McKellen's είναι αέρινη και ωστόσο πανέξυπνη, τέτοια που πραγματικά άξιζε την υποψηφιότητα για Όσκαρ, το οποίο έχασε από τον Roberto Benigni στο «Life Is Beautiful». Ο Whale του McKellen αντιμετωπίζει τον κόσμο με τον αέρα της γνώσης αλλά και με μια σκανταλιάρικη διάθεση. Αν και η ταινία δεν ασχολείται με τις επαγγελματικές απογοητεύσεις του Whale, μέσα από την ερμηνεία του McKellen αντιλαμβανόμαστε ότι ο άνθρωπος αυτός που προτίμησε να διατηρήσει την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά του, ήταν και υπερήφανος και αυταρχικός. Βασανίζεται από μεταμέλεια, ενώ δεν έχει χάσει το πάθος του για ζωή και δελεάζεται από μια ακόμη περιπέτεια έστω και στο τέλος της ζωής του. Ο ρόλος του περιλαμβάνει μερικές πνευματώδεις ατάκες που ο McKellen με την πλούσια μουσική φωνή του χειρίζεται δαιμόνια με χάρισμα και μοναδική δεξιοτεχνία.      

Αξιομνημόνευτες είναι οι ερμηνείες της Lynn Redgrave ως Hannah της Ουγγαρέζας οικονόμου του Whale που τον παρακολουθεί σα γεράκι και τον φροντίζει σαν μητέρα, αν και διαφωνεί με τις συνήθειές του.

Τέλος ο Brendan Fraser δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας.

* Τα πρόσωπα του Clayton Boone και της Hannah είναι φανταστικά.
* Ο Joel Coen δάνεισε τη συλλογή του από πίνακες του Whale ώστε να στηθεί το σκηνικό του ατελιέ του.
* Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου ενώ είχαν προταθεί ο Ian McKellen για Όσκαρ α΄ αντρικού ρόλου και η Lynn Redgrave για Όσκαρ  β΄ γυναικείου ρόλου.   

Βιογραφικό Σημείωμα James Whale
Ο James Whale γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1889 στο Dudley της Αγγλίας. Μέλος μια πολύτεκνης οικογένειας με λίγους πόρους, νωρίς ανακάλυψε το καλλιτεχνικό του ταλέντο και στράφηκε στις τέχνες. Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατατάχτηκε στον Βρετανικό Στρατό και υπηρέτησε ως αξιωματικός. Συνελήφθει από τους Γερμανούς και κατά τη διάρκεια της κράτησης του ως αιχμάλωτος πολέμου ανακάλυψε ότι ενδιαφερόταν για το δράμα. Μετά το τέλος του πολέμου έγινε ηθοποιός, σκηνογράφος και σκηνοθέτης. Η επιτυχία του στη σκηνοθεσία του θεατρικού έργου «Journey’s End» το 1928 toy εξασφάλισε ένα εισιτήριο για τις ΗΠΑ, αρχικά για να σκηνοθετήσει το έργο στο Broadway και στη συνέχεια στο Hollywood για την κινηματογραφική εκδοχή. Έζησε στο Hollywood για το υπόλοιπο της ζωής του, το μεγαλύτερο μέρος της μαζί με τον σύντροφό του David Lewis. 

Εκτός από το «Journey’s End» σκηνοθέτησε αρκετά ακόμη φιλμ για την Universal Studios μεταξύ του 1930 και 1936, αναπτύσσοντας ένα χαρακτηριστικό στυλ επηρεασμένο από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και την υψηλή κινητικότητα της κάμερας.   
Στο απόγειο της καριέρας του σκηνοθέτησε το «The road Back» ένα σήκουελ του «All quiet on the Western Front» το 1937. Η εμπλοκή του στούντιο, πιθανότατα από πιέσεις από την κυβέρνηση των Ναζί, οδήγησαν στην αλλοίωση του φιλμ από το αρχικό όραμα του Whale, με αποτέλεσμα το «The road Back» να είναι κριτική και εισπρακτική αποτυχία. Μια σειρά εισπρακτικών αποτυχιών ακολούθησαν και το 1941 ο ίδιος έβαλε τέλος στην καριέρα του καθώς αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. Ωστόσο το 1950ν σκηνοθέτησε μια μικρού μήκους ταινία. Ο Whale συνέχισε να σκηνοθετεί στο θέατρο ενώ ανακάλυψε και πάλι την κλίση του στην ζωγραφική και την αγάπη του για τα ταξίδια. Οι επενδύσεις του τού πρόσφεραν μια άνετη οικονομικά ζωή μέχρι το 1956 που μια σειρά από εγκεφαλικά τον έκαναν φιλάσθενο και τον άφησαν να ζει με πόνους. Στις 29 Μαΐου του 1957 βρέθηκε νεκρός μέσα στην πισίνα του σπιτιού του. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία οι συνθήκες όμως παρέμειναν αδιευκρίνιστες.   

Ο Whale έζησε σαν gay χωρίς να κρύβεται σε όλη του τη ζωή, πράγμα ασυνήθιστο για τις δεκαετίες του ‘20 και του ’30. Καθώς ο σεξουαλικός του προσανατολισμός γινόταν πιο γνωστός, ορισμένα φιλμ του, ιδίως το «The Bride of Frankenstein» θεωρούνταν ότι περιείχαν gay υπονοούμενα και έχει υποστηριχτεί ότι η άρνησή του να κρατήσει ιδιωτική τη ζωή του έβαλε τέλος στην καριέρα του.

Φιλμογραφία   
Journey’s End (1930)
Hell’s Angels (1930)
Waterloo Bridge (1931)
Frankenstein (1931)
Impatient Maiden (1932)
The Old Dark House (1932)
The Kiss Before The Mirror (1933)
The Invisible Man (1933)
By Candlelight (1933)
One More River (1934)
Bride of Frankenstein (1935)
Remember Last Night? (1935)
Show Boat (1936)
The Road Back (1937)
The Great Garrick (1937)
Port of Seven Seas (1938)
Sinners in Paradise (1938)
Wives Under Suspicion (1938)
The Man in the Iron Mask (1939)
Green Hell (1940)
They Dare Not Love (1941)
Personnel Placement in the Army (1942)
Hello Out There (1950)

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

4 months 3 weeks and 2 days


Είδος : δραματική, κοινωνική
Έτος : 2007
Χώρα Παραγωγής : Ρουμανία
Διάρκεια : 1h 48mn
Σκηνοθεσία : Cristian Mungiu
Σενάριο : Cristian Mungiu
Πρωταγωνιστούν : Laura Vasiliu, Anamaria Marinca, Vlad Ivanov

Σύνοψη 
  Βρισκόμαστε στη Ρουμανία λίγο πριν την πτώση του κομμουνισμού και του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Δύο φοιτήτριες, η Otilia και η Gabita, συγκάτοικοι στο πανεπιστήμιο, καλούνται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της εγκυμοσύνης της μίας από τις δύο. Οι εκτρώσεις απαγορεύονται και καμιά από τις δύο δεν έχει παρόμοια εμπειρία. Τα κορίτσια κανονίζουν να συναντήσουν σε ένα ξενοδοχείο τον κύριο Bebe, ο οποίος θα προβεί στην διαδικασία της έκτρωσης. Ωστόσο ο γιατρός αυτός που γνωρίζει ότι θα πραγματοποιήσει μία παράνομη έκτρωση ζητά κάτι παραπάνω από λεφτά.

Με αρχικό τίτλο “Memories From The Golden Age” και έχοντας την οραματιστεί σαν μια σάτυρα η οποία θα περιείχε διάφορες ιστορίες που θα εκτυλισσόταν στην κομμουνιστική Ρουμανία, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Christian Mungiu ένιωσε πως έπρεπε να επικεντρωθεί σε μια ιστορία που είχε ακούσει από ένα γνωστό του αρκετά χρόνια πριν. Αυτή του η επιλογή τον οδήγησε στο να φτιάξει μια μεγάλη ταινία και να κατακτήσει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2007.

Με φόντο το γκρίζο σκηνικό των εργατικών κατοικιών μιας ρουμανικής πόλης η ταινία είναι βυθισμένη σε μια εξαθλίωση που δημιουργεί τις περισσότερες φορές επιβλητική ατμόσφαιρα. Χωρισμένη ξεκάθαρα σαν τις πράξεις ενός δράματος είναι σκηνοθετημένη απλά, χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς και υπερβολές. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιώντας μέσα λιτά, με μεγάλες σε διάρκεια λήψεις, φυσικό διάλογο από τον οποίο μερικές φορές οι σιωπές είναι πιο ουσιαστικές, παντελή έλλειψη μουσικής, έχοντας στο πλευρό του τρεις (στις δύο προαναφερθείσες προσθέστε και τον Vlad Ivanov στο ρόλο του «γιατρού») τρομερούς ηθοποιούς που παραδίδουν εξαιρετικές ερμηνείες, φωτογραφία απερίγραπτα ρεαλιστική και με υπόβαθρο το απολυταρχικό καθεστώς Τσαουσέσκου και τη σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής ζωής  παραδίδει μαθήματα ανθρωποκεντρικού σινεμά. Ρεαλισμός στο απόγειο του και μια ματιά αυστηρή πάνω στο διχαστικό ζήτημα της έκτρωσης ιδωμένο μέσω μια κοινωνίας που αγοράζει τσιγάρα στην μαύρη αγορά, είναι αστυνομοκρατούμενη και αποτελείται από συμβιβασμένους δίχως διεξόδους ανθρώπους.

Ερμηνευτικά οι πρωταγωνίστριες της ταινίας είναι εξαιρετικές. Η Anamaria Marinca στο ρόλο της Otilia που με αυταπάρνηση δέχεται κάθε ταπείνωση για να βοηθήσει τη φίλη της, είναι ανατριχιαστική με τη φυσικότητα της. Καταφέρνει να είναι σπαρακτική χωρίς καμία έξαρση, καμία υπερβολή, μόνο από την μεστή ερμηνεία της με το βλέμμα της, το τρέμουλο της φωνής της, την τρομαγμένη όψη του προσώπου της. Επίσης πολύ καλή είναι κ η Laura Vasiliu στο ρόλο της Gabita, που αντιμετωπίζει με ψυχρότητα και σχεδόν αποστασιοποιημένα τις περισσότερες φορές τα γεγονότα της έκτρωσης της και καταφέρνει να δημιουργήσει πολλά συναισθήματα και προβληματισμούς.

* Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Κανών 2007
* Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από τη Διεθνή Ένωση Κριτικών
* Βραβείο της Καλύτερης Ευρωπαϊκής Ταινίας για το 2007 (Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου 2007 στο Βερολίνο)


ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Το δράμα μιας φοιτήτριας που υποβάλλεται σε παράνομη έκτρωση στη διάρκεια του καθεστώτος του Τσαουσέσκου, σε μια συγκλονιστική, βραβευμένη με τον Χρυσό Φοίνικα των Κανών, ταινία.
Από το φεστιβάλ των Κανών, όπου κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, και το πρόσφατο Πανόραμα της «Ε», μας έρχεται, μετά το εξαιρετικό «Η οδύσσεια του κυρίου Λαζαρέσκου» του Κρίστι Πούιου, μία ακόμη έκπληξη από τη Ρουμανία. Τη φορά αυτή η συγκλονιστική, δοσμένη με ειλικρίνεια και δύναμη, ταινία «4 μήνες, 3 βδομάδες & 2 μέρες» του Κρίστιαν Μουντζίου, γύρω από την παράνομη έκτρωση στην οποία υποβάλλεται μία φοιτήτρια στο Βουκουρέστι, το 1987, τελευταία περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος του Τσαουσέσκου.
Η ιστορία αρχίζει στο οικοτροφείο του κολεγίου, όπου η νεαρή Γκαμπίτα (Λάουρα Βασιλείου), με τη βοήθεια της συμφοιτήτριάς της, Οτίλια (Ανναμαρία Μαρίνκα), σχεδιάζει να συναντήσει, στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, τον άγνωστο κύριο Μπέμπε που αναλαμβάνει την παράνομη έκτρωσή της. Ο Μουντζίου περιγράφει τους φόβους μαζί και τη μυστικότητα γύρω από το σχέδιο των δύο κοριτσιών, καταγράφοντας με νατουραλιστικό τρόπο, και με κάθε λεπτομέρεια, την όλη διαδικασία της έκτρωσης, διανθίζοντας με χιούμορ ορισμένες σκηνές του και τονίζοντας με λεπτή ειρωνεία την καταπιεστική, μικροαστικής νοοτροπίας, ατμόσφαιρα που κυριαρχεί σε άλλες, όπως στη σκηνή όπου η Οτίλια επισκέπτεται την οικογένεια του συμφοιτητή και αγαπημένου της.
       Η κάμερα του Μουντζίου (με διευθυντή φωτογραφίας τον Ολέγκ Μούτου, που φωτογράφισε και τον «Κύριο Λαζαρέσκου») ακολουθεί με λεπτότητα αλλά σιγουριά τα πρόσωπα, προσπαθώντας να διεισδύσει στους χαρακτήρες τους και μέσα απ' αυτούς να βγάλει στην επιφάνεια την όλη ατμόσφαιρα φόβου και καταπίεσης που κυριαρχούσε στο τότε καθεστώς. Το θέμα της ταινίας θυμίζει τη θαυμάσια «Βέρα Ντρέικ» του Μάικ Λι, ο Μουντζίου όμως χρησιμοποιεί μια πιο απλή, απαλλαγμένη από οποιαδήποτε άλλα παρεμβατικά στοιχεία, σκηνοθεσία, τοποθετώντας τους χαρακτήρες του σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον. Ταυτόχρονα καταφέρνει να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς του, ιδιαίτερα από τις δύο νεαρές πρωταγωνίστριές του αλλά και από τον Βλαντ Ιβάνοφ στον ρόλο του Μπέμπε, που άλλοτε χρησιμοποιεί μία μειλίχια συμπεριφορά κι άλλοτε γίνεται απάνθρωπα σκληρός, όπως στις σκηνές που, όταν ανακαλύπτει πως η Γκαμπίτα έχει ξεπεράσει την προβλεπόμενη για έκτρωση περίοδο, όχι μόνο αρχίζει να ζητεί περισσότερα χρήματα αλλά και απαιτεί σεξουαλικές ικανοποιήσεις και από τα δύο κορίτσια.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25 Οκτωβρίου 2007

      Όλα τα Όσκαρ στη Ρουμανία και φυσικά στην ηθοποιάρα με το όνομα Ανναμαρία Μαρίνκα
Σαν να λέμε, η Dacia από την κατεστραμμένη Ρουμανία να κερδίζει στα ίσα τον Σούμαχερ στη Formula 1! Γι΄ αυτό λατρεύω το σινεμά. Εκεί που δεν το περιμένεις, έρχεται μια σακαράκα και ανατρέπει τα προγνωστικά
Συνέβη τον περασμένο Μάιο όταν η εν λόγω σακαράκα κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Συμβαίνει κι αυτή την εβδομάδα όπου τυλίγονται στη σκόνη της θηριώδη ονόματα, από Τζόντι Φόστερ και Νιλ Τζόρνταν μέχρι Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και Ναόμι Ουότς. Έτσι λοιπόν και χωρίς δισταγμό «4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες» του παγκοσμίως άγνωστου Κριστιάν Μουνγκίου. Ίσως η σπουδαιότερη στιγμή της περιόδου 2007-8!
      Να τα πάρω με τη σειρά. Σημείο πρώτο και εντελώς στοιχηματικό. Ο τριαντάρης Μουνγκίου συλλαμβάνει την ιδέα τον Αύγουστο του 2006, γράφει το σενάριο «βιαστικά», βρίσκει μερικές πενταροδεκάρες στα πεταχτά και μέσα σε δύο μήνες γυρίζει, μοντάρει, πακετάρει, παραδίδει και τον Χρυσό Φοίνικα κερδίζει. Φουριόζος σαν τον παλιό Ροναλντίνιο που έβαζε γκολ με μια κατεβασιά. Πατ κιουτ!
      Σημείο δεύτερο, το ρίσκο. Όλα, από την ιδέα μέχρι την σκηνοθεσία, κόντρα στο κύμα. Δηλαδή θέμα μια έκτρωση που πάει να πει «ούτε να το σκέφτεσαι, μακριά». Δηλαδή μονοπλάνα που πάει να πει «πλήξη και τα ταμεία με κατεβασμένα ρολά». Δηλαδή δύο δωμάτια, ένας διάδρομος και μερικά εξωτερικά. Το τίποτα χωρίς φράγκα πολλά. Δηλαδή Ρουμανία του 1987 που πάει να πει, μιζέρια, μονοτονία, μελαγχολία «ωχ, Θεέ μου, πάλι εκείνα τα ίδια και σοσιαλιστικά».
      Σημείο τρίτο, η μεγάλη ανατροπή. Γιατί τα μονοπλάνα στάζουν σάρκα, ιδρώτα, αίμα. Άρα το γνωστό, πως δηλαδή στην Τέχνη όλα ανατρέπονται και όλα επιτρέπονται αρκεί η σύνθεση να είναι συμπαγής σαν μια γροθιά. Δηλαδή ομοιογένεια, κλιμακώσεις, πρωτοτυπία και δραματουργική ουσία. Γιατί, ακόμα το ίδιο θέμα της έκτρωσης δεν ήταν αποκλειστικό ρουμάνικο προνόμιο της τερατικής συνύπαρξης Τσαουσέσκου με Πάπα, αλλά και της Ισπανίας και της Ιρλανδίας, αλλά- όπως είδαμε στη «Βέρα Ντρέικ» - και της Αγγλίας. Γιατί, από τα χαμηλά και τις «λεπτομέρειες» κρίνονται τα ψηλά. Μ΄ ένα λόγο, ο Μουνγκίου απαντάει πλαγίως και υπογείως στις «ζωές των άλλων». Χωρίς κοριούς, πράκτορες, κοιλιόδουλους υπουργούς. Χωρίς θεατρικούς συγγραφείς και χωρίς μελοδραματικές ευκολίες, κάνει φύλλο και φτερό ένα σύστημα που υποτίθεται ότι εγκαταστάθηκε προκειμένου να υπηρετήσει τον απλό, φτωχό λαό.
      Πολύ απλά, ο Μουνγκίου εξηγεί δραματικά, αληθινά, αυθεντικά και πειστικά, τους λόγους που ένα τόσο θωρακισμένο σύστημα, όπως αυτό του «υπαρκτού σοσιαλισμού», γκρεμίστηκε τόσο γρήγορα, αναίμακτα και εύκολα. Χωρίς να το λέει, να το φωνάζει, να το διατυμπανίζει. Χωρίς μισή φορά κάποιος από τους ηθοποιούς του να κάνει κριτική, να σχολιάζει, να ειρωνεύεται κάποιον ή κάτι απ΄ όλα αυτά τα τάχα μου σοσιαλιστικά. Απίστευτο; Πού να δείτε τι θα δείτε. Αρκεί από το σοκ που θα υποστείτε να καταφέρετε σε βάθος να ψαχουλέψετε, έτσι ώστε τον θησαυρό να βρείτε. Φανταστείτε. Τον ανακάλυψα βλέποντας την ταινία για δεύτερη φορά. Τα παίρνω με τη σειρά.
      Ο χορός των μεταμορφώσεων. Αποτέλεσμα των ιδεολογικών στρεβλώσεων και των κοινωνικών παραμορφώσεων. Έτσι, οι φοιτητικοί κοιτώνες είχαν μεταμορφωθεί σε ψιλικατζίδικα και σε μπακάλικα, απ΄ όπου ο φοιτητής εξασφάλιζε όσα στοιχειώδη δεν μπορούσε να προμηθευτεί στην κανονική αγορά. Όργιο παραοικονομίας λοιπόν. Πάμε παρακάτω. Έτσι το δωμάτιο του ξενοδοχείου μεταμορφώνεται σε πορνείο και σε αυτοσχέδιο χειρουργείο! Όργιο σκοταδισμού, αφού σ΄ αυτή την τόσο «σοσιαλιστική» χώρα ο Μαρξισμός πορευόταν με τον καθολικισμό και το Βατικανό. Πάμε τώρα στο ύφος. Ντελίριο μεταμορφώσεων και εδώ. Αφού η ιστορία αρχίζει σαν ντοκιμαντέρ, συνεχίζει με τους αδελφούς Νταρντέν, προχωράει προς τον Κισλόφσκι και κάπου προς το τέλος συναντάει το θρίλερ τρόμου και το «Μωρό της Ρόζμαρι» του Ρομάν Πολάνσκι. Όλοι μέσα, ενσωματωμένοι στα κύτταρα της προσωπικότητας του Μουνγκίου, σε ένα πρωτότυπο χαρμάνι!
      Οι κοινωνικές διαφορές. Ποια ισότητα; Τρίχες κατσαρές. Οι προνομιούχοι (γιατροί, καθηγητές) από εδώ. Οι λαϊκοί από εκεί. Η μεγάλη σκηνή στο τραπέζι των γενεθλίων της μέλλουσας πεθεράς της πρωταγωνίστριας συνιστά εξαιρετικό κοινωνικό στριπτίζ. Δεν τελειώσαμε. Όχι μόνο κοινωνικές αλλά και χασματικές οι διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα. Γυναίκα υποφέρει. Γυναίκα χειρουργείται από χασάπικο μαχαίρι. Γυναίκα εκπορνεύεται προκειμένου τη φιλενάδα της να βοηθήσει. Γυναίκα κινδυνεύει στη φυλακή να πάει. Γυναίκα πληρώνει. Προσοχή όμως. Ο κύκλος δεν είναι φαύλος και κλειστός. Η ηθική του Μουνγκίου είναι κρυστάλλινη και λυτρωτική. Γυναίκα θυσιάζεται για μια άλλη γυναίκα ώστε το «είδος» να λυτρωθεί και η αλληλεγγύη να θριαμβεύσει! 

  Πεθαίνοντας σαν χώρα
      Απ΄ αυτή τη γυναικεία περιπέτεια φτάνουμε στη μήτρα από την οποία προέκυψε αυτή η ιστορία. Απαγορευμένη η ερωτική πράξη. Παράνομη εγκυμοσύνη, παράνομη έκτρωση, παράνομη μήτρα. Πάρτε τα με τη σειρά. Παραοικονομία, παραμόρφωση, παρανομία. Κατάληξη; Μα φυσικά ο θάνατος. Νεκρή η αγορά, νεκρές οι σοσιαλιστικές διακηρύξεις περί ισονομίας, νεκρό το έμβρυο που προκύπτει απ΄ αυτή την παράνομη συνουσία. Έτσι, πλαγίως, αοράτως και διακριτικά, από ένα τόσο συνηθισμένο περιστατικό, ο Μουνγκίου καταλήγει επαγωγικά στην πεμπτουσία. Πεθαίνοντας σαν χώρα η Ρουμανία.
      Το επιμύθιο σκληρό, τραγικό, σχεδόν παρανοϊκό. Δύο κορίτσια γυμνά ανάμεσα σε αρσενικούς λύκους. Άφαντος ο τύπος που γκάστρωσε την κοπελιά. Κυνικός, χασάπης και βιαστής ο «γιατρός» ο σκιτζής. Περί ανέμων τυρβάζουν οι χειρουργοί και οι καθηγητές στο τραπέζι των γενεθλίων της πεθεράς. Αδιάφορο το αγόρι της δεύτερης κοπελιάς. Μοναδική ελπίδα- λέει ο Μουνγκίου- ο μοναχικός αγώνας και η στοιχειώδης αλληλεγγύη. Ένα μυαλωμένο κορίτσι σπεύδει και τα δίνει όλα να βοηθήσει το άλλο, το επιπόλαιο που έχει γκαστρωθεί και κινδυνεύει. Δύο κορίτσια, δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, δύο κόσμοι, δύο Ρουμανίες. Η μία άμυαλη, υποταγμένη. Η άλλη, έξυπνη, αλληλέγγυα και ξεσηκωμένη. Έτσι δεν γίνεται κι εδώ; Έτσι δεν γίνεται παντού; Άλλος τα σπάει, άλλος πληρώνει. Χωρίς φιλία, αλληλεγγύη και αγάπη, απόλυτο σκοτάδι. Άντεστε. Να σοκαριστείτε, να συγκινηθείτε, να καρφωθείτε!
      Με δυο λόγια: Ρουμανία του 1987. Μια φοιτήτρια του Πολυτεχνείου (η εξαιρετική Ανναμαρία Μαρίνκα που κονιορτοποιεί όλες τις πρωτοκλασάτες και πασίγνωστες σταρ) τρέχει να κανονίσει όλα τα διαδικαστικά και οικονομικά για την έκτρωση της φιλενάδας της από έναν «μαιευτήρα» της παράνομης αγοράς. Η επέμβαση θα λάβει χώρα σε δωμάτιο ξενοδοχείου χωρίς λεφτά. Ο «γιατρός» γδύνεται, τακτοποιεί τα ρούχα του και εντελώς κυνικά σαν πελάτης πορνείου, ορμάει να πληρωθεί σε είδος. Έτσι από τη μια άφαντος ο τύπος που έχει γκαστρώσει την πρώτη. Εκμεταλλευτής ο δεύτερος που βιάζει την άλλη κοπελιά. Η κόλαση είναι μπροστά!
Δημήτρης Δανίκας ΝΕΑ

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Heights (2005)


Είδος :  δραματική, κοινωνική
Διάρκεια : 1h 33min
Έτος : 2005
Σκηνοθεσία : Chris Terrio
Σεναριο : Amy Fox
Παραγωγή : Ismail Merchant, James Ivory, Richard Hawley
Πρωταγωνιστούν :
Elizabeth Banks
James Marsden
Glenn Close
Jesse Bradford
John Light
Michael Murphy
Eric Bogosian
Thomas Lennon
Rufus Wainwright

Η Diana (Glenn Close) είναι μια θρυλική ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου που αίνεται να ελκύεται από τον Alec (Jesse Bradford), έναν νεαρό ηθοποιό που προσπαθεί να βρει το δρόμο του προς τη δόξα και ο οποίος ζει στο ίδιο κτίριο με την κόρη της Isabel (Elizabeth Banks), μια νεαρή φωτογράφο που προσπαθεί να ξεκινήσει την καριέρα της ενώ παράλληλα προετοιμάζει το γάμο της με τον Jonathan (James Marsden), έναν δικηγόρο που προσπαθεί να αποφύγει τον Peter (John Light), έναν Βρετανό δημοσιογράφο στον οποίο έχει ανατεθεί να πάρει συνέντευξη από τους πρώην εραστές/ μοντέλα ενός διάσημου φωτογράφου. ΟΙ δρόμοι αυτόν των πέντε διαφορετικών ανθρώπων θα συναντηθούν και θα επηρεάσουν ο ένας τη ζωή του άλλου με περίεργους τρόπους που θα τους κάνουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους και τη στάση τους απέναντι στη ζωή γενικότερα κι όλα αυτά στη διάρκεια ενός 24ώρου.
 
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία με καλές ερμηνείες –με κορωνίδα αυτή της Glenn Close), ένα έξυπνο σενάριο και όμορφα σκηνοθετημένη.