Μπραζιλέρο - 2001

2004. Αθήνα του Euro και των Ολυμπιακών. Εθνικό παραλήρημα. Άρτι αφιχθείσα από ένα μακρύ ταξίδι στο εξωτερικό για την ακρίβεια μετά από κάμποσα χρονάκια στα States. Πολιτιστικό σοκ. Νέο αεροδρόμιο· Αττική Οδός· μετρό· ευρώ· η φάρμα· ο big brother και ο Τσάκας· άγνωστα πράγματα και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό πέφτω σε αυτή την ταινιούλα … ααα να και κάτι που ξέρω … κάτι μου θυμίζει … κάτι έχει μείνει ίδιο …αργότερα κατάλαβα ότι όλα ίδια είχαν μείνει μόνο η βιτρίνα είχε αλλάξει … άλλαξε ο Μανολιός που λένε…     

Μπραζιλέρο

Κατηγορία : Κοινωνικό, κωμωδία, μαύρη κωμωδία
Διάρκεια : 95 λεπτά

Έτος : 2001

Γλώσσα : Ελληνικά
Ελληνικοί υπότιτλοι : Ναι
Σκηνοθεσία : Σωτήρης Γκορίτσας

Σενάριο :  Σωτήρης Γκορίτσας

Πρωταγωνιστές :

Στέλιος Μάινας

Ivano Marescotti
Rufus Beck

Μαρία Κεχαγιόγλου

Παναγιώτης Σαπουνάκης

Άννα Μάσχα

Γεράσιμος Σκιαδαρέσης

Σύνοψη 

Σε μια επαρχιακή πόλη ζει ο Βασίλης Αρβανιτάκης ένας μεσήλικας που αποτελεί σημαντικό παράγοντα της τοπικής κοινωνίας. Ο κος Αρβανιτάκης(γνωστός ως Μπραζιλέρο λόγω του ποδοσφαιρικού του παρελθόντος) 10 χρόνια πριν είχε λάβει από την ΕΟΚ χρήματα για την εκτέλεση ενός μεγαλόπνοου έργου, τη δημιουργία ενός «Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου». Τα χρήματα βέβαια κατασπαταλήθηκαν για την κάλυψη άλλων «πιεστικών» αναγκών τόσο του ιδίου όσο και της τοπικής κοινωνίας. Δέκα χρόνια μετά καταφθάνουν δύο ελεγκτές της ΕΟΚ, προκειμένου να εξετάσουν την πορεία του έργου και την συνετή διαχείριση των χρημάτων που δόθηκαν στον κο Αρβανιτάκη. Ο Αρβανιτάκης θα βρεθεί σε δεινή θέση και φυσικά μόνο απέναντι στους ελεγκτές και θα εξαντλήσει το οπλοστάσιο με το οποίο τον έχει προικίσει η ελληνική πονηριά και κοινωνία. Σε όλο αυτό τον κυκεώνα θα εμπλακούν βέβαια η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου, ο σοσιαλιστής βουλευτής του τόπου, ένας διεφθαρμένος αστυνομικός και βέβαια τα τοπικά ΜΜΕ.   

Σωτήρης Γκορίτσας

Ο Σωτήρης Γκορίτσας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Αρχικά σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Οι πολιτικές συγκυρίες (μεταπολίτευση) και οι προσωπικές αναζητήσεις τον οδήγησαν στο Λονδίνο όπου σπούδασε κινηματογράφο. "Δεν έκανα λάθος. Το σύστημα της Αγγλίας, οι μέθοδοι σκέψης και εργασίας της, ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Με συμφιλίωσαν με τον εαυτό μου και μ' έκαναν να ξαναγαπήσω την Ελλάδα. Αν είχα μείνει εδώ θα είχα γίνει άλλος ένας θλιβερός κλαψιάρης, που όντας εδώ θα ΄θελε να΄ναι εκεί κι όντας εκεί θα σκεφτόταν συνεχώς το εδώ".

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάζεται στην ελληνική τηλεόραση σκηνοθετώντας την  περίοδο 1985-1988 πάνω από 25 ντοκιμαντέρ για τις εκπομπές "Η ΕΡΤ στη Βόρειο Ελλάδα" και "Περισκόπιο" και αρκετά διαφημιστικά. Η τηλεόραση αποτέλεσε ένα μεγάλο σχολείο και δέχτηκε ποικίλες επιρροές από διάφορες και διαφορετικές πλευρές. "Πολλές και ποικίλες. Και θετικές και αρνητικές... Και τα δυο αυτά είδη δημιούργησαν μια σχέση αγάπης-μίσους με τους γύρω μου, αλλά και με τον εαυτό μου. Αν τα σεβαστείς όπως πρέπει, σου ανοίγουν αμφότερα κόσμους που δύσκολα μπαίνεις αλλιώς. Ως τουρίστας ποτέ δε θα μπορούσα να κατανοήσω ψυχή τε και σώματι τους καρβουνιάρηδες στο Βίτσι. Ούτε ως οικονομολόγος θα μπορούσα να μοιραστώ την αγωνία του επιχειρηματία για το προϊόν του".

Οι πρώτες ταινίες που σκηνοθετεί είναι τηλεταινίες. Ακολουθούν κάποιες μεσαίου μήκους και κατόπιν η είσοδός του στο κινηματογραφικό γίγνεσθαι της χώρας.

Πώς να σε ξεχάσω, Σμύρνη αγαπημένη

Πώς να σε ξεχάσω, Σμύρνη αγαπημένη Συγγραφέας: Γιώργος Κατραμόπουλος   Εκδόσεις: Ωκεανίδα, 1995

Από το εσώφυλλο

Ο Γιώργος Θεοφάνους Κατραμόπουλος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1904, μικρότερος γιος μιας εξαμελούς οικογένειας χρυσοχόων. Η Καταστροφή τον βρήκε στα δεκαεφτά του χρόνια. Συμμαθητής του Αριστοτέλη Ωνάση στη Σχολή Αρώνη και μετά άριστος μαθητής στην Ευαγγελική Σχολή και στο Αρμοστειακό Γυμνάσιο Σμύρνης, μπήκε στο πλοίο της σωτηρίας, με όσα χαρτιά και φωτογραφίες χώρεσαν στις τσέπες του, την ταυτότητά του για τη νέα πατρίδα. Όλα αυτά τα αφηγήθηκε στο πρώτο του βιβλίο Πώς να σε ξεχάσω, Σμύρνη αγαπημένη. Ξαναπιάνει το νήμα της αφήγησης, για να ιστορήσει τις συνθήκες της εγκατάστασης στην Ελλάδα του 1922: Θεσσαλονίκη-Αθήνα, το κλίμα που αντιμετώπισαν οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι δυσκολίες να σταθεί σαν οικογενειάρχης και επαγγελματίας στην καινούργια πατρίδα.

Άλλα βιβλία του : Η Σμύρνη των Σμυρνιών , Ένας αιώνας δύο πατρίδες

Από το οπισθόφυλλο

«Βρισκόμουνα με μια φωτογραφική μηχανή στη σκάλα του σιδηροδρόμου της Πούντας και έπαιρνα φωτογραφίες βλέποντας τους ρακένδυτους Έλληνες στρατιώτες, που προσπαθούσαν να φύγουν από τη Μ. Ασία. "Έρχονται οι Τούρκοι! Έρχονται οι Τσέτες!..." Έτρεξα στο σπίτι μου από τα στενά για να πω στη μάνα μου ότι έληξε η ευτυχία μας».

Λαβωμένο Ξωτικό

Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια
λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ,ναι τα ακούω και εδώ.
νύχτες που απ' τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια
έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω.

Έπαιρνα από πίσω το αίμα που 'τρεχε απ' τις πληγές σου
μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
σου άπλωνα το χέρι να έρθεις λαβωμένο ξωτικό.

Και εγώ θυμάμαι παντού να σε ψάχνω ξωτικό
να δω αλήθεια αν είσαι όπως μου λέγανε κακό
να αντικρίσω τα μάτια σου, το μαγικό σου βλέμμα
που είχα ακούσει όποιος σε δει θα ποτίσει λεει ψέμα.
Και θα πνίγει τα όνειρά του στη χαρά σου
θα πουλάει απ' τη ζωή φτάνει να σέρνεται κοντά σου
κι αν ναι θα τον φοβίζει η μοναξιά
και ο χρόνος θα περνάει αργά και συνέχεια θα πονάει.
Μα ποτέ δε μ' ένοιαξαν τα λόγια ξωτικό
κρατούσα μέσα μου για χρόνια ένα θαμμένο μυστικό
και μπορεί όταν θα σε δω αν ταιριάξει να σου πω
για ποιο λόγο εγώ ψάχνω τόσα χρόνια να σε βρω.
Και ακολουθώ το αίμα που τρέχει απ' τις πληγές σου
χωρίς ποτέ να ζητιανεύω λίγο απ' τις χαρές σου
χωρίς να θέλω να χαρώ κάτι κλεμμένο
ίσως μπορεί εγώ να ξέρω γιατί τρέχεις λαβωμένο.
Και σκεπάζω τις σταγόνες απ' το αίμα σου καλά
αν σε βρούνε πληγωμένο για' μένα θα' ναι αργά
ποτέ δε θα μπορέσω εγώ τα μάτια σου να δω
και θα χαθώ χωρίς να ξέρω αν αγαπώ

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
– σ' έχει προδώσει το αίμα που κυλάει ξωτικό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
– και εγώ σ' ακούω παντού, μη φοβάσαι είμαι εδώ.

Το μυστικό μας λοιπόν το κρατάω καλά κρυμμένο
συνέχισε να τρέχεις να γυρνάς κυνηγημένο
και εγώ θα 'μαι εκεί πίσω από σένα μια βαριά αναπνοή
να μας σκεπάζει σαν ομίχλη και μπορεί
όποιος ψάχνει να σε βρει και δεν ξέρει γιατί
τα σημάδια που αφήνεις δεν θα δει, θα χαθεί
μα εγώ σε ακούω καλά, φοβισμένο μου μοιάζεις
για πρώτη φορά ξωτικό δε με τρομάζεις.
Και είμαι εδώ το χέρι μου σου απλώνω
παίρνω κουράγιο και μπορώ και μετανιώνω
για όλα εκείνα που είχα πει στα βαριά δήθεν τραγούδια
που δεν μοιράστηκα κρασί με τα αγγελούδια.
Τώρα μπορώ να σου πω όταν θα σε δω
πως μες τα μάτια σου εγώ ψάχνω καιρό
λίγη απ' τη φωτιά, λίγο από το παραμύθι
και λίγο αγάπη να με σώσει από τη λήθη
Γι' αυτό θάψε όλες τις ψεύτικες χαρές σου
έχω σκεπάσει όλο το αίμα απ' τις πληγές σου
βάλε όλα τα άστρα του ουρανού για νυφικό
και έλα μαζί μου λαβωμένο ξωτικό.

Έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου
– μοιάζει η νύχτα να κερνάει με χαρά το κακό.
Μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό
–είσαι κοντά μου το νιώθω λαβωμένο ξωτικό.

Στίχοι: Active Member
Μουσική: Active Member

Πρώτη εκτέλεση: Active Member

Τ΄ ανώτερα μαθηματικά μου

15/9/2010

Τις τελευταίες μέρες καθώς το καλοκαίρι και οι διακοπές όλο και απομακρύνονται, ενώ η σχολική χρονιά όλο και πλησιάζει, στο μυαλό μου έχουν κολλήσει οι στίχοι του ποιητή ... Τους γράφω λοιπόν για να τους μοιραστώ και για να φύγει το βάρος τους από την ψυχή μου.

 

 Οδυσσέας Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος 

Τ΄ ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο
της θάλασσας. Ιδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα :

(1) Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου
απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαί-
νει : με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

(2) Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα
δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού χριστού.

(3) Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις(σχή-
ματα) και στα αισθήματα(χρώματα). Η ζωή μας κόβεται,
και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματι-
στά χαρτιά του ο Matisse.

(4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προε-
ξέχει το βουνό απ΄τη λέξη του υπάρχει ποιητής. Η ηδονή
δεν είναι αφαιρετέα.

(5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη
σε τόσο ίδιες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.

(6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι
αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύ-
ναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.

(7) Ένας "Αναχωρητής" για τους μισούς είναι, αναγκαστι-
κά, για τους άλλους μισούς, ένας "Ερχόμενος".

1922, η περιπέτεια μιας ταινίας, η ιστορία μιας καταστροφής

Ταυτότητα

· Είδος: Ιστορική
· Παραγωγής: 1978
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 3/2/ 1982
· Διάρκεια: 135'
· Χρώμα: Έγχρωμο
· Ήχος: Mono
· Γλώσσα: Ελληνικα

 Συντελεστές

Σκηνοθεσία : Νίκος Κούνδουρος

Σενάριο : Νίκος Κούνδουρος, Στρατής Καρράς

Παραγωγή : ΕΚΚ

Ηθοποιοί : 

Αντιγόνη Αμανίτου

Ζαχαριας Ρόχας

Βασίλης Κολοβός

Μπέτυ Βαλάση 

Βάσος Ανδρονίδης 

Ελεωνόρα Σταθοπούλου

Όλγα Τουρνάκη
Βασιλης Λάγγος
 

Το 1978 ο Νίκος Κούνδουρος σκηνοθετεί την ταινία "1922".

Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ), αλλά ο δρόμος της ήταν στρωμένος με αγκάθια.

Ο Νίκος Κούνδουρος θυμάται : «1922. Μια ιστορία μνήμης. Ήταν η ώρα που το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου σε μία ευλογημένη στιγμή της ύπαρξης του, λειτούργησε δημιουργικά και έξυπνα. Μας κάλεσε ο τότε πρόεδρος του, τον Κακογιάννη, τον Δημόπουλο και την αφεντιά μου και μας είπε «κάνετε ότι θέλετε». Και αυτό το «κάνετε ότι θέλετε» ξύπνησε μέσα μου ευφορία. Ήθελα να καταθέσω ένα ειλητάρι στην μνήμη της μικρασιατικής οδύνης, όπως εγώ την έζησα μέσα από μια κοπελιά που είχε μαζέψει η μάνα μου από τις Χαμένες Παρτίδες. Δανείσθηκα το βιβλίο του Βενέζη, το «Νούμερο 31328» και έφτιαξα το δικό μου νούμερο, το «1922». 

Το νησί, Victoria Hislop

Το νησί, Victoria Hislop, εκδόσεις Διόπτρα, 2007

Από το οπισθόφυλλο : 

Η Αλέξις λαχταρά να μάθει για το παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσο χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ'ένα μικρό χωριό της Κρήτης προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν η Αλέξις αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μια παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ'αυτήν θα μάθει την αλήθεια. 

Έκπληκτη η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειά της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλελειμμένο νησί της Σπιναλόγκας -την πρώην αποικία των λεπρών. Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιά της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειά της από την τραγωδία, τον πόλεμο και τα πάθη ...

"Το τρίπτυχο πόλεμος-αγάπη-τραγωδία τρέφει τις πράξεις των πρωταγωνιστών και το μύθο του μυθιστορήματος!"

Β.Καλαμαράς Ελευθεροτυπία

"...Το βιβλίο είναι ένα μήνυμα ζωής, αισιοδοξίας και ελπίδας"

Μαρία Δαμανάκη

Πρόκειται για μια πολύ δυνατή ιστορία. Για μια εκπληκτική ιστορία που τα έχει όλα, αγάπες, παράνομους έρωτες, αθώα φλερτ, φιλίες που αντιστέκονται στο χρόνο και τις δυστυχίες, αφοσίωση, μίση, πάθη, αρρώστιες, ανατροπές. Η αφήγηση είναι εγκιβωτισμένη καθώς η Αλέξις αφηγείται την όλη ιστορία, μέρος της οποίας όμως, και μάλιστα το μεγαλύτερο, είναι η αφήγηση της Φωτεινής, της οικογενειακής φίλης που ξεσκεπάζει σιγά-σιγά τα κρυμμένα μυστικά. 

Σημαντικό ρόλο έχει στην ιστορία η νόσος του Χάνσεν, η λέπρα, που για αιώνες αποτέλεσε μάστιγα και ακόμα ταλανίζει πληθυσμούς σε χωρες όπως η Ινδία, η Βραζιλία καθώς και χώρες της Αφρικής. 

Και αυτά είναι περίπου όλα!

HITMAN, εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ (APOLOGY OF AN ECONOMICAL HITMAN)

Δύο πρόεδροι της Λατινικής Αμερικής πεθαίνουν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Πίσω από την δολοφονίες βρίσκονται τα τσακάλια της CIA και μια ομάδα οικονομικών δολοφόνων. Ένα στέλεχος της ομάδας αποκαλύπτει την αλήθεια σε ένα εξαγριωμένο πλήθος, κάπου στην Λατινική Αμερική...

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑΙΝΙΑΣ

Είδος ταινίας : ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, ΔΡΑΜΑ

Σκηνοθεσία : Στέλιος Κούλογλου
Σενάριο : Στέλιος Κούλογλου / John Perkins (βιβλίο)

Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Βελέντζας, Ναταλία Λιονάκη, Γιάννης Χατζηγιάννης, Τάκης Στάγκος, Γιώργος Πλακούλας, Βαγγέλης Τάσσας, Γιάννης Σκούταρης, Γιάννης Νιόρας, Νίκος Καβούρης

Μουσική : Active Member
Χρονολογία παραγωγής : 2008
Χώρα παραγωγής : ΕΛΛΑΔΑ
Γλώσσα : ΑΓΓΛΙΚΑ, ΙΣΠΑΝΙΚΑ
Διάρκεια : 90'

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος γεννήθηκε το στις Κροκεές Λακωνίας την 1η Ιανουαρίου 1912 από μια αγροτική οικογένεια, η οποία ξέπεσε οικονομικά όταν ο ίδιος ήταν ακόμη παιδί. Έτσι μεγαλώνει σε ένα χωριό στο απόμερο πατρικό του κτήμα στην Πλούμιτσα, κοντά στον Ταΰγετο, και ζει τα μαθητικά του στις Κροκεές, ένα χωριό με 2500 κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται με τα χωράφια τους, όπως ακριβώς και οι γονείς του.

Ο μικρός Νικηφόρος μεγαλώνει μόνος με αποτέλεσμα: να στρέψει όλη του την προσοχή στον εσωτερικό του κόσμο και παράλληλα στον εξωτερικό χώρο, παρατηρώντας τη μοναδική φυσική ομορφιά του τόπου του.

Η γαλήνη, η ηρεμία, η σιωπή έγιναν αδέλφια του. Οπότε είναι φυσικό σε όλη του τη ζωή το έργο του να δίνει μηνύματα αγάπης, ειρήνης και ταύτισης με τη φύση.

Άρχισε να γράφει στα δώδεκα χρόνια του. Κυκλοφόρησε την πρώτη ποιητική συλλογή του στα δεκαεπτά του. Ο πατέρας του παρότι φτωχός αγρότης αντιμετώπισε με αγάπη και κατανόηση την κλίση τού γιου του προς την ποίηση.

Ηλία Βενέζη, Οι Γλάροι

Το παρακάτω διήγημα ανήκει στην συλλογή διηγημάτων του Ηλία Βενέζη "Αιγαίο", σχεδόν όλοι το έχουμε διδαχτεί στο γυμνάσιο, κάποιοι ίσως να το θυμούνται ακόμα.

ΟΙ ΓΛΑΡΟΙ

Το νησάκι που βρίσκεται στα βορινά της Λέσβου, ανάμεσα Πέτρα και Μόλυβο, είναι γυμνό κι έρημο. Δεν έχει όνομα, κι οι ψαράδες που δουλεύουν σ’ εκείνες τις θάλασσες το λένε απλά έτσι: «Το νησί». Δεν έχει μήτε ένα δέντρο, εξόν από θάμνους. Τρία μίλια μακριά, τα βουνά της Λέσβου συνθέτουν μια ήμερη αρμονία από γραμμή, από κίνηση και χρώμα. Πλάι σ’ αυτή τη σπατάλη το γυμνό νησί με την αυστηρή γραμμή του φαίνεται ακόμα πιο έρημο. Σαν να το είχε ξεχάσει ο Θεός, όταν έχτιζε τις στεριές κι έκανε τις θάλασσες στις εφτά πρώτες μέρες του Κόσμου.

Μα από τούτη τη γυμνή λουρίδα της γης μπορείς να δεις, το καλοκαίρι, τον ήλιο να πέφτει μέσα στο ατέλειωτο πέλαγο. Τότε τα χρώματα βάφουν τα νερά κι ολοένα αλλάζουν, κάθε στιγμή, σαν να λιώνουν μες στ’ αλαφρά κύματα. Όταν τα βράδια είναι πολύ καθαρά, μπορείς να ξεχωρίσεις τα βουνά του Άθω να βγαίνουν μέσα απ’ το πέλαγο και σιγά πάλι να σβήνουν μαζί με τη νύχτα που έρχεται. Αυτή την ώρα ο μπαρμπα-Δημήτρης, ο μοναχικός κάτοικος του έρημου νησιού, θα κάμει την τελευταία κίνηση που τον ενώνει με τους ανθρώπους και με τη ζωή: θ’ ανάψει το φως στο φάρο. Το φως θ’ αρχίσει ν’ ανάβει, να σβήνει, πάλι, πάλι, στο ίδιο διάστημα αυστηρά, αναπόφευχτα, όπως οι σκοτεινές δυνάμεις της ζωής, η μοίρα του ανθρώπου, ο θάνατος.